ديريست

مزرعه ي آفتاب گردان

سر به زيرند و سوگوار

مانده ام

تنها و تکیده

به شاخه ای

تا رستاخیز را انکار کنم.

ای که  در  سینه ی خود  جام  جهان بین داری

خبر از عاشق برگشته ی از دین داری؟

تو به میخانه فراخوانی و محراب مرا

شده از خویش بپرسی که چه آیین داری؟

كمان شكسته به كارت نمي آيد

كه راضي نمي شوي

به گسستن ابرو ؟

سمند راهواری

تازد و از او به جا ماند

غبار بر پهن دشتی تا که بنگارد از آن پیغمبران صلح

همان هایی که بر اقلیم مشتی شب زده

گامی نهند از نور و از باور

همان هایی که گاه حادثه

گامی فراتر می نهند از خود

که سینه هایشان

آماج تیر و ترکش دشمن شود شاید

درنگی افکند

بر تازش مشتی پلشت اهرمن باطن

شهرام درویش

از روز ازل بغض شده همزادم

خون خورده و میخورد دل ناشادم

شاید که تو بشنوی صدایی از سنگ

از من نشود که بشنوی فریادم

شهرام درویش