تگرگ ها درخت نارنج را داغدار می کنند

و خنده ی تبرها سروهای اردیبهشتی را درو

قلمهایی سبز فرجام را به مویه می نشینند.

تگرگ و رنج ترنج

و مادر

که باورش را به روی زخم هایش می کشد

تا میان گل های اطلسی

مرثیه هایش

با گلوی تمام فاخته ها زمزمه شوند.